Ramazan ayına yazı yazarak giren yazar, kitabın her sayfasında sevdiğine olan hasretini belirtir. Kendini bırakıp giden sevgilisini yazar “fesleğen kokulu sevdam” olarak tanımlıyor. Sevgilisinin bırakıp gitmesiyle ilahi aşkla tanışan yazar, sevdasını dualarla, imanıyla paylaşarak çoğaltır. Başına gelen her olayda “eyvallah” deyip olayları imtihanı olarak gören yazar, hayatla olan tüm mücadelesinde Allah’a sığınarak yaşar.

Kitaptan alıntı: Eskiden ramazanlar gelirdi, “İşte ramazan, beklenen sevgili geldi.” derdin. Hangi şehre, hangi şehrin sokağına bakarsan bak, anlardın bunu. Baştan aşağı ramazan kesilirdi memleket. Ramazanlar paylaşmak demekti, zenginin fakirle hemhal olması demekti. Birleşmekti.

Bayramlarda öyle, tabii ki her çocuk yeni elbiselerini giyer ve giderdi dedesinin elini öpmeye. Her yer, her dükkan kıpkırmızı bayraklar asardı dükkanlarının vitrinlerine. Ülke yaşar, nefes alır, damarlarını da sokaklarda kıpkırmızı görürdün.

Sonra unuttuk işte.
Yaşamayı unuttuk, nefes almayı unuttuk,
Ve bir gün geldi nefes almayı da unuttuk biz.
Belki de her şey sevmeyi unutmakla başladı.
Evet, sevmeyi unuttuk biz.
Bugünlerde herkes sinirli…
Herkes kavgalı, gürültülü.
Kimse kimseyi sevmiyor, çıkarına olduğunda seviyormuş gibi yapıyor, o kadar.
Allah’ı bile sevmiyorlar, korkuyormuş gibi yapıyorlar sadece.
Mış gibi diyorum, çünkü gerçekten korkan böyle yaşantılar sürmezdi.
Şehir karışık, yollar karışık, hisler karışık…
Tam da vaktinde gittin be Fesleğen’im.
Birine emanet etseydin bari.
Öyle gittin işte.
Dedin mi acaba kime yazar, nasıl yaşar…
Ateşe gönlümü attın da gittin.
Kime “Yağmur başladı koş koş.” diyeceğim.
Gönlüme bir ateş attın da gittin…

Yalnızım diye üzülmüyorum.. Çünkü biliyorum yalnız insanın



ihanet edenide olmaz ....