Yedi yaşımda kaybettiğim annemden romantikliği, kadınsı duyarlılığı babamdan ise gerçekçiliği/soğukkanlılık miras edindim genetik olarak. Eserlerimde annemden aldığım romantizmle babamdan aldığım soğukkanlılık arasında mekik dokuyordum. Annemi sevdiğim kadar babamdan nefret ediyordum.

Psikolojiye anne/ babam ve teyzemin ruhlarını analiz etmek istediğim için ilgi duydum. Bu üç insanın da kişiliğimin oluşmasında olumlu/ olumsuz katkıları olmuştu. Kişiliğime ruh veren insanların ruhlarını tanımak istiyordum kendi ruhumu tanımak için. Psikolojideki yetkinliğimle Henri Brulard'da tanışıyordum. Dram, çocuk yaşta annemi benden aldığı gibi babamın sevgisizliğiyle beni terbiye etmişti. İçimde hayata karşı biriktirdiğim öfkenin nedeni buydu. Bana adil davranmayan hayata adil davranmadığım gibi dürüst de olmayacaktım.

On altı yaşında babamdan ayrıldığım gün, kin hükümdarlığını kurmuştu içinde." Yüzünü seyrediyorum onun. Alnındaki mimikler elinde detektörle define kazısına çıkmış gibi kuyu kazıyordu sanki. Bakışları mı gökyüzüne çevirmişti gözlerinden süzülen yaşlar sıra halinde yanaklarından boynuna doğru süzülürken anlatmayı sürdürüyordu hayatını. Babamın bana aldığı isimli cüzdanı sürekli yanımda taşıyordum. "Gururumdan dolayı elimin tersiyle ittiğim babamın sevgisine içten içe bir köpeğin kemiğe muhtaç olduğu kadar muhtaçtım aslında. Kendimi hiçbir şeye ait hissetmemem de o yılların içimde açtığı devasa acıların sonuçlarıydı. İçimdeki gelgitler ruhumu par çalıyordu.

Bazen babam gibi katı duygusuz bazen de annem gibi çekingen duygulu romantik birisi oluyordum. Bir gün aklının di ger gün kalbinin yargıcı karşısında buluyordum kendini. Yalan bu tür sorgulamalarımda bana senin gibi kucağını açıyordu. Kendi gerçeğimden kaçtıkça yazın gerçeği içerisindeki haklı yerimi ala cağımı bilmeden yazına sığınıyordum anne kucağına sığınır gibi. Kendimi korumak adına aşırı duygu taşkınlıklarına aşırı sev meye/aşık olmamaya özen gösteriyordum.