~NAZMİYE TEYZE~

Evlerinin hemen yanındaki eski evde yaşayan kadına ailecek yardımcı olurlardı.Bazen yemek gönderirler, bazende yemeğe davet ederlerdi yalnız kalmaması için. Kırklı yaşlardayken göreve giden polis eşinin, geri dönmemesi yüzünden hep hüzünlü bakardı yaşlı kadın.Sibel ise annesinin tembihleriyle, istemeye istemeye gidip yaşlı kadının ev temizliğini yapardı...

Nazmiye teyze bir gün evine yine temizlipe gelen, o zaman on beş yaşlarında olan Sibel'i yanına çağırmış, ve utana sıkıla birşey söylemeye çalışmıştı.Sibel ise kendisine güvenebileceğini söyleyince, içi biraz rahatlamış bir halde gözyaşlarıyla konuşmaya başlamıştı.-"Belki yirmi yıl oldu Mustafam'ın göreve gidiyorum diye evden çıkıp gittiği.Yavrum benim okumam yazmam yok.Olsaydı hep elimde olan ve bana bıraktığı adrese mektup yazmak isterdim.Fakat çevredekilerden yardım istesem, seni bırakıp giden adam birde mektup mu göndereceksin? diyerek dalga geçmelerinden korktum...Terzi Melahat'a yeni gelen çiçekli fistanları ne kadar çok istediğini biliyorum.Sen benim için Mustafam'a mektup yazarsan, bende her mektup için sana harçlık veririm.Kısa zamanda elbiseyi alırsın. Ama bu anlaşma aramızda kalacak olurmu? - "deyince, Sibel sevinçle kabul etmişti bu teklifi...

Ve sonra haftada bir Nazmiye hanım için mektup yazmaya başlamıştı.Yaşlı kadın Sibel'e yazması için cümleleri kurarken, gözlerinden sicim gibi yaşlar süzülüyordu yanaklarına.Eşini ne kadar çok sevdiğini o anki duygusallığı okadar iyi gösteriyorduki... Mektup bittiğinde ise onu göğsüne bastırıp, öpüp koklar sonrada Sibel'e uzatırdı.Evdeki eski bir defterde yazılı adrese göndermesi için...

Sibel'in annesi, kızının Nazmiye teyzeyle birkaç gündür sessiz sesiz birşeyler konuştuğunu anlamıştı.Ve bu durumda bir gariplik sezmişti.Çünki Nazmiye teyze'yi hiç bukadar mutlu gördüğünü hatırlamıyordu.Bakışları hep bir hüzünlü olduğu için bu durumu hemen farketmişti.Kızını birgün karşısına almış-"Bak kızım.Ne konuşuyorsunuzda o zavallı kadın bu kadar mutlu oluyor bilmem.Ama o kadın yaralı biri. .. Hemde tahmin edemeyeceğin kadar. Sakın onun gönlüne ellerinle umut ateşi yakma... Yoksa... -" dediğinde, Sibel sözünü keserek, - "Of anne ya. Sen neden bahsediyorsun? Dediklerinden tek birşey anlamadım.Sen istiyorsun diye o kadının evini temizliyorum hepsi bu-" demişti...

Ve bu durum Nazmiye hanım ve Sibel'in arasında sır olarak devam etmişti.Her hafta onun için bir mektup yazıyor, ve ölümü,sağmı belli olmadığı eşi Mustafa'nın görev yaptığı son adrese gönderiyorlardı...Nazmiye teyze ise, hergün postacının yollarını gözlerdi.Postacı onun evine uğramadan sokaktan geçip gidince ise, merdivenlere oturur sessizce ağlardı saatlerce...

Sibel bir gün Nazmiye teyze'nin evine gelmişti nefes nefes'e koşarak.Ve okulun son günü bir veda balosu olacağını, bu yüzden terzideki çiçekli entariyi konuştuklarından daha erken bir zamanda alması için para istemişti. Kadın ise mahçup bir halde üç aylığının henüz yatmadığını, elinde kalan paranın ise sadece mutfak masrafına yeteceğini söylerken öyle utanmıştıki... - "İstediğin parayı veremedim diye yoksa Mustafam'a mektup yazmayacakmısın? -" derken yüzü kızarmıştı.Çokta korkmuştu.Yüreğindeki umut kırıntılarını kaybetmek istemez gibiydi bakışları.Sibel ise fazlaca kızmış,fakat mektup yazmaktan vazgeçmeyeceğini söyleyip gitmişti...

Birkaç gün sonra ise ilk defa postacı kapısını çaldı Nazmiye teyzenin.Eşinden geldiğini söyleyen postacıya ne diyeceğini bilememiş, olduğu yere çöküp okuması için ricada bulunmuştu nefef nefese, tiyreyerek ve yaşlı gözlerle. Yüreği öyle hızlı atıyorduki... Postacı nın okuduğu mektupta, Eşi Mustafa'nın öldüğünü duyduğunda ne yapacağını bilememişti biranda. Rengi benzi atmış, or****ta kriz geçirmişti zavallı kadın... Hep bir umutla beklediği mektupta eşinin öldüğü haberine dayanamamıştı... Mahalleli tarafından hastahaneye kaldırıldığında ise krizi atlatsada felç kalmıştı....

Sibel'in akşam sesizce odasında ağladığını gören annesi yanına gittiğinde, ağzından bir laf alamayınca, arkasında sakladığı hediye paketini göstermişti kızının moralini düzeltmek için... - "Bunu sana Nazmiye teyzen almış-" deyince daha fazla ağlamaya başlamıltı Sibel ... Annesi ısrarla ne olduğunu sorduğunda ise, kolşarak çıktı evden.Nazmiye teyzenin evine gidip, az önce annesinin onu yatırdığı yatağın yanına diz çöküp kendisini affetmesi için dil dökmeye başlamıştı. -" O mektubu yazan bendim. Ne olur affet beni. Sana biran için kızmıştım.Çiçekli entariyi alacak parayı vermediğin için yaptım herşeyi.-"dediğinde anneside odandan içeriye girmiş ve ağlamaya başlamıştı... Ve Şöyle dedi kızına.-"Artık sana cevap veremez.Sana demiştim.

Umut ateşi yakma zavallının yüreğine...O ateş bir kor olmuş zavallının yüreğinde.Şimdi ne kadar ağlasan nafile.

Ellerinle yaktığın ateşi, gözyaşlarınla söndüremezsin-"
.

Sevgi dönüştürür.
Kimi Sevdiğine Dikkat Et.!
..