~ELLERİNDE BEYAZ MENDİL... ~

Ayşe'nin halden anlamaz babası başlık parasında direnince, iş güç olmayan köyde Mustafa'ya İsviçreye gidenlere katılmak kalmıştı... Ayrılık acısı daha bir gece önce ikisininde yüreğine oturmuş, uyuyamamışlardı biran bile. Ayşe sabah erkenden hazırlandı sözlüsünü istasyondan yolcu edebilmek için.En sevdiği peynirli böreği bir saat içinde yolluk olarak yapmış, tepsinin içine de, yari gurbette koklasın diye yaşmağını koymuştu...

Köyün orta yerinde toplanan ahali, gurbete gidenleri yolcu etmek için hazır bekliyorlardı.Genç kızların,evli kadınların ellerindeki beyaz mendileleri sallarlarken, gözyaşları yanaklarına düşüyor ve sevdiği adamları, eşlerini gurbete gönderdikleri için ağlama sesleri bir uğultuya dönüşüyordu...

Ayşe bir elinde tepsisi ve bir elinde beyaz mendiliyle göründüğünde, Mustafa'nın içini garip bir korku kaplamıştı. Beyaz mendil o yörede gurbete gidenlerin arkasından sallanırdı. Ve sevdiğine sadakati anlatırdı. Uzun uzun baktı beyaz medile Mustafa... Sonra Ayşe yanına gelip börek tepsisini uzatmış, sonrada edep ve hayadan iki elinin parmaklarını tutup ayak ucuna bakmaya başlamıştı... Söz verdiler, yeminler ettiler ne olursa olsun sadık kalacaklarına dair.

Tren kalktığında yüreğini söküyorları sanki Ayşe',
nin. Hıçkıra hıçkıra ağlarken, tren gözden kaybolana kadar biran olsun beyaz mendili sallamaktan vazgeçmemişti....

Mustafa ise yol boyunca sevdiğinin yaşmağını kokladı durdu.İsviçredeki şantiyeye varır varmaz ise hemen bir mektup yazdı Ayşe'ye.

Bir hafta sonra köylüleriyle çalışma alanları ayrılmıştı.Ve tekbaşına, tanıdığı kimsenin olmadığı bir yerde çalışmak çok zor gelmişti.

Üç ay boyunca başlık parasını toplayabilmek için öyle yoğun çalışmıştıki. Geceleri bile, dinlenme saatinden kısıyor ve mesai yapıyordu... Uykusuzluk gözlerinden akarken, bir gece beşinci kattan düşen bir tuğla parçasının farkına varamamış ve o parça ense tarafına düştüğünde olduğu yerde bayılıp kalmıştı Mustafa. Hemen hatahaneye götürdüler fakat cisim öyle sert temas etmiştiki vucuduna... Hafızasını kaybetmiş ve hiçbirşey hayırlayamamıştı doktor sorular sorduğunda...

Tedavisi boyunca köylüleri haber alamadılar Mustafa'dan. Kim olduğunu dahi bilmiyor konuşmuyorlardı bile.Aksi gibi o günlerde santiyede bir yangın çıkmış. Ve kül olan binada bir işçi feci bir şekilde yanarak can vermişti... Kaçak işçi olduğu için Mustafa'nın listede adı dahi çıkmamış, bu sebeplede kimliğini teşhis edilemeyen cesedi Mustafa olarak kabullemişlerdi..

Köylüleride yangında ölen kişinin Mustafa olduğunu kabullenmişler ve köylerine döndüklerinde bu haberi çok zor söyleşlerdi Ayşe'ye... Genç kız yıkıldı duyduklarıyla... Geclerce ağladı. Asla inanmadı sevdiğinin öldüğüne.Sürekli beyaz mendili eline alıp istasyona gidipr, saatlerce gelen trenlere sallamaya devam eyti. Öyle ya... Sevdiği ölse hissetmezmiydi hiç? Aradan bir yıl geçince babası artık boşa umut etmemesini ve taliplisi olan biriyle Ayşe yi evlendirecepini söylediğinde,
-"Ölürüm de evlenmem.Mustafam'dan başkasına cenazem çıkar bu evden-" demişti... Babası o gece öyle dövmüştüki zavallı kızı.O geceden sonra ise dayağın ardı arkası kesilmemiş yinede asla evliliğe ikna olmamıştı... En sonun da delirdiğini düşündüler Ayşe'yi garip hallerinden. Talipli olan onca kişiler de bu hallerine bakarak vazgeçmişlerdi...

Ayşe her sabah erkenden uyanır, beyaz mendilini alıp istasyona gidip, gelen her trene beyaz mendili sallamaya devam etmişti... Mustafasını göremeyince ise dizleri üzerine çöküp ağlamaya başlardı. Sonrada ertesi günler bıkmadan usanmadan geleceğine dair kendisine söz verip eve dömiştü her zamanki gibi ...

Tam kırk yıl geçti aradan... Mustafa'ya yabancı ülkede yabancı bir isim verilmiş, kendini dahi bilmeden uzun seneler yaşamıştı o ülkede...Yeni arkadaşlar edinmiş, yeni bir hayat kurmuş ama içindeki bilinmezliği asla atamamıştı.Hiç evlenmemişti...Cüzdanındaki genç bir kızın vesikalık resmine bakarak geçitmişti onca yılı. Aklı yerinde yoktu belki. Ama sevdası yüreğinde sapasağlam duruyordu...

Ve bir gün arkadaşları tatil için Türkiye ye gideceklerini söyleyip onuda davet ettiklerinde başına neler geleceğini bilmeden kabul etti onca ısrardan sonra... Ve bir hafta sonra yola çıktılar.Ve Ülkeye girdiklerinde ilk istasyonda su almak için indiğinde, cebine uzanan bir el hissetti Mustafa.Elini cebine uzattığında hırsızla göz göze gelmiş ve aralarında bir boğuşma başlamıştı. Yaşlı adam hırsızın güçlü kollarına daha fazla dayanamamış, fakat cüzdanı bırakmamakta ısrar edince ise başına sert bir darbeyle vurmuşlardı... Olduğu yere yığılıp kalmış, cüzdandan düşen bir resim ise hemen önüne düşmüştü...

İnsanlar başına toplanmıştı o anda.Ve yüzüne su vurmuşlarıd yaşlı adamın. Gözünü açtığında ise bir mucize olmuş ve herşeyi hatırlamıştı. Hemen önündeki, yıllarca kim olduğunu hatırlamadığı ve cüzdanından düşen Ayşe'nin resmine baktı gözyaşlarıyla...Bapırdı çağırdı ağladı dakikalarca... Arkadaşları ne olduğuna anlamayamamışlardı...

Başını kaldırdığında ise başka bir mucize yaşanmıştı... Az ileride gelen trene beyaz bir mendil sallayan yaşlı kadına takıldı gözleri... Titriyor, ağlıyor ne yapacağını bilemiyordu... - "Ayşemmmmm... Güzel gözlümmmmm-" diye bağırınca, yaşlı kadın gözyaşlarıyşa bakmıştı, kırk sene önce gurbete gönderdiği sözlüsüne... Kırk senede geçse aradan birbirlerinin gözlerini nasıl unutabilirlerdi? O an birbirlerine koşup bir sarılmaları vardıki, görülemeye değerdi gerçekten... Tam kırk yıllık sadakat dolu bir sevdanın mucizelerle dolu buluşmasıydı bu....Ömürlerinin son baharında önce başlarına gelen herşeyi anlatıp sonrada birbirlerinin ellerini hasretle tutup istasyondan ayrılırlarken, Ayşe yıllarca sevdiğinin dönüşünü beklerken trenlere salladığı beyaz mendili yere bıraktı... Mustafa'nın gögsüne yasladı başını yaşlı gözlerle. Ve kalan hayatlarında birbirleriyle mutlu olabilmek için yürüyüp gözden kayboldular...

Bir vucut parça parça edilse, iöibden söküp alınamayacak ve en sona kalacak duygulardan biri gerçek sadakattir... Sadakat dolu sevgilere ithafen...

Yazar Suat Özge

Sevgi dönüştürür.
Kimi Sevdiğine Dikkat Et.!
..