Kalemden Adam Ve Papatya Prensesin Hikayesi

Kalemden adam papatya prensesi özlemiş ..
Ve onun bundan haberi hiç olmamış ..diye başlamış söze şair ..
Papatya prenses , masallarda anlatılan kişinin çok ama çok ötesindeymiş .
Yalnızmış , belki bir kuleye hapsedilmemiş ama etrafı görünmez kulelerden ibaretmiş ..
Kalemden adam bilmeden senelerce onu beklemiş ..
Etrafı çok kalabalık ama sürekli kimsesizlik çekermiş ...
Kutsal bir yalnızlığın ulvi bekçisiymiş .. hayatına dokunmak isteyen çok kişi olmuş
Ama o hiç kimsede aradığını bulamayan müzmin bir derviş imiş ..
Kalemden adam beklerken tanımadığı sevdiğini , hiç boş durmamış ..
sürekli yazmış , yazmış yazmış ...
Ve günün birinde kaderin yollarını kesiştirdiği bir gecede aynı kentin bambaşka sokaklarında tanışmışlar ..
aynı gökyüzüne bakıp aynı güneşe teşekkür ediyorlarmış her sabah ..
Aynı meydanlarda dolaşıp aynı çiçekleri seviyorlarmış ..
Tanıştıklarının ertesi günü Süleymaniye camii bahçesindeymiş kalemden adam ..
El açıp şükretmiş Rabbine , kalbini emanet edeceği birini karşısına çıkardığı için ..
Mutlu olduğunu hissetmiş ve bu bir ilkmiş ..
Aradan biraz daha zaman geçmiş ve artık dayamamış bizim ki ,
aramış papatya prensesi , bir kitap fuarı varmış ileri ki günlerde ..
Kendisinin de imza günü .. gelir misin demiş ?
Papatya hanım heyecanlanmış , gelemem demiş ..
Ama o gün geldiğinde Kalemden adamın karşına dikilmiş ..
Göz göze gelmişler , ikisininde kalbi bakışlarında atmaya başlamış ..
Ve yüreklerde tutuşan bir 'OD' kasıp kavurmuş Kalemden adamı ..
Gel zaman git zaman derken , zaman su misali akar ve saman alevi gibi tutuşup biterken aşk durmadan büyüyor , hasret sürekli artıyor ve artık Mecnunun hallerini anlamaya başlıyormuş Kalemden Adam ..
Beraber Sinema kuyruklarında beklemişler , Ona hikayeler anlatmış , şiirler okumuş deniz kenarlarında .Otobüsleri kaçırmışlar vapurları , trenleri .. sırf hayatın o anlarını beraber yaşamak ve kaçırmamak için ...
Mevsimler yaz iken soğuk rüzgarlar esmeye başlamış bir anda , havayı kar kokusu
Sonbahar matemi sarmış bir anda ..
aradan biraz zaman geçmiş ve bir gün Papatya prensesi Kalemden adama ,
- Seni sevdiğimden emin değilim , demiş ..
Yıkılmış bizimkisi , ama sükût etmiş .. sabır demiş isyan etmemiş ..
Tevekkülle beklemiş ...
Papatya prensesi gitmiş ama aşk olduğu yerde beklemeye devam etmiş ..
Çünkü aşk hiç bitmezmiş ..
Çünkü o ilk yaratıldığından beri insanın içinde ki kor , düşlerinde ki ümit , geleceğe dair umut imiş ...
Papatya prensesin aşkında onu yaratanın ışığını fark etmiş Kalemden adam ..
Ve daha bir sevmiş onu ve Onu sevdireni ...
Gökten üç elma düşmemiş ve bu hikaye burada bitmemiş ..

İbrahim İNECİK